දරිද්‍රතාවය, ආදායම් විෂමතාව, ඉහළ යන ආහාර උද්ධමනය, පුලුල්ව පැතිරුනු දූෂණය, ආර්ථික අස්ථාවරත්වය සහ දේශපාලන අස්ථාවරත්වය යන ගැටළු විසඳීමට අපොහොසත් වීම නිසා පකිස්ථානයේ ආහාර අනාරක්ෂිත භාවය සහ මන්දපෝෂණය තවදුරටත් උග්‍ර වී ඇත.
ස්වාභාවික විපත්වල මෑත සිදුවීම් පාකිස්තානයේ උග්‍ර කුසගින්න පිළිබඳ ගැටලුවට එකතු කර ඇති බව ජාත්‍යන්තර විචාරකයින් පෙන්වා දෙයි.
පකිස්ථානයේ සියයට 20කට වැඩි ජනතාවක් මන්දපෝෂණයෙන් පෙළෙති.
ගෝලීය සාගින්න දර්ශකයේ (GHI) පාකිස්තානය රටවල් 125ක් අතර 102 වැනි ස්ථානයට පත් වූයේ රටේ සාගින්න මට්ටම “බරපතල” මට්ටමකට ළඟා වී ඇති බැවිනි.
පකිස්තානය චැඩ්, ඇෆ්ගනිස්තානය, ඇන්ගෝලාව සහ කොංගෝව ඇතුළු කුඩා රටවල් අතර වන අතර, ළමා මන්දපෝෂණය බරපතල ගැටළුවක් වේ.
පකිස්තානය දුප්පත්ම හා වඩාත්ම ජනාකීර්ණ රටවල් වලින් එකක් වීමේ දෙබිඩි වේදනාවෙන් පෙළෙනවා.
මෙය කුසගින්න පිළිබඳ ගැටලුව සංකීර්ණ හා විසඳීමට අපහසු වී ඇත. ජනගහනයෙන් සියයට 37 ක් පමණ ආහාර අනාරක්ෂිත ය. ග්‍රාමීය ප්‍රජාවන් වැඩිපුරම පීඩාවට පත්ව සිටින බව පකිස්තාන දරිද්‍රතා තුරන් කිරීමේ අරමුදලේ (PPAF) නවෝත්පාදන හා ඒකාබද්ධතා ප්‍රධානී ඉර්ෂාඩ් ඛාන් අබ්බාසි පැවසීය.
"දරිද්‍රතාවය, සීමිත වෙළඳපල ප්‍රවේශය, ආහාර මිල සහ දේශගුණය ආශ්‍රිත අභියෝග වැනි සාධක මෙම සංකීර්ණ ගැටලුවට දායක වේ," ඔහු පැවසීය.
